rozbudowa ASP we Wrocławiu
projekty /
Wyróżnienie w dwuetapowym konkursie realizacyjnym na koncepcję nowego budynku dydaktyczno-administracyjnego w ramach kampusu Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
Zespół:
Marta Dąbrowska, Dagmara Żarnowiec, Wizualizacje: Tomasz Banaszek
Organizator:
Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu & SARP Wrocław
Konkurs w Etapie I obejmował zakres studialny, którego celem było określenie kierunków rozwoju wschodniej pierzei kampusu ASP przy ul. Romualda Traugutta i potencjału możliwej do zrealizowania w przyszłości zabudowy.Etap II obejmował szczegółową koncepcję budynku dydaktyczno-administracyjnego z uwzględnieniem ustaleń wzajemnych relacji przestrzennych budynków kampusu ASP.
Okolice ul. Traugutta wraz z sąsiadującym Placem Społecznym, obrazują wielowarstwowe zmiany zachodzące nie tylko w historii pogranicza Starego Miasta i Przedmieścia Oławskiego, ale też w samym podejściu do tej historii. Zatracony charakter miejsc powszechnie określanych jako dziury w mieście jest trudny do uchwycenia, ale próba jego schwytania ma szansę przeistoczyć się trwale w niepowtarzalny charakter projektowanego obiektu. W wyniku analizy miejsca główną ideą przyświecającą konceptowi nowej zabudowy kampusu Akademii Sztuk Pięknych szybko stało się oczywiste- nieoczywiste: połączenie kontrastów stanowiących jedyny stały element otaczającej przestrzeni. Próba przełożenia “połączenia kontrastów” na język projektowy architektury znalazła swoje odzwierciedlenie w hybrydzie pełnych oraz transparentnych struktur. Wśród nich kompleks za dnia może jawić się jako zupełny monolit, ze starannie tylko opracowanym detalem, powtarzanym jak mantra przez całą elewację podobnie jak w otaczających, czasem, już tylko ze starych zdjęć, XIX-wiecznych kamienicach, po zachodzie słońca zacząć się może natomiast gra świateł i kolorów odkrywających wewnętrzną, “uwolnioną” formę.
FASADA JAKO POWŁOKA SPAJAJĄCA BUDYNKI
Lekka, transparentna warstwa zaprojektowana została w sposób umożliwiający zespolenie budynków D1, D2 oraz D3 w sposób, który łączy ich nadrzędną funkcję budynków Akadamii Sztuk Pięknych jednocześnie podkreśląc odmienny charakter funkcji bazowych. Fasada zewnętrzna pełni również funkcję ochronną- przed wiatrem, nadmiarem słońca oraz przed hałasem ulicznym.
IDEA STAŁEJ FASADY ZEWNĘTRZNEJ
Przezierne, częściowo otwieralne panele z blach perforowanej, mocowane w sposób tworzący luźną, ale w widzialny sposób jednorodną dla wszystkich budynków kompozycję elewacji są związane bezpośrednio z charakterem funkcji umieszczonych za fasadą oraz ze zmieniającymi się parametrami otoczenia. Kompozycje paneli mogą być systemowe, mogą też posłużyć do zakodowania artystycznego przekazu dla otoczenia i użytkowników. Falista linia siatki symbolizuje luźną kreskę malarską, odnosi się też do wysublimowanego charakteru sztuki jako formy stałej i zmiennej jednocześnie. Elewacja budynku D1 posiada minimalne wcięcia w głównej bryle, podkreślając przede wszystkim strefę wejściową oraz strefę dla gości zlokalizowaną na ostatniej kondygnacji. Otwieralne części struktury zewnętrznej umieszczone przy oknach pozwalają na dodatkową kontrolę nasłonecznienia / przezierności. Panele na parterze przewidziane do otwierania planuje się wykonać jako przesuwne, natomiast panele zlokalizowane powyżej jako harmonijkowe, zarówno w parzystej jak i w nieparzystej liczbie segmentów (dla segmentów nieparzystych ostatni panel przesuwny za harmonijką). Struktura zewnętrzna elewacji od stron północnych oraz południowych zaprojektowana jest pod możliwość zazielenienia ścian w postaci donic umieszczanych co kondygnację na podkonstrukcji. Wycięcia, podobnie jak grafika falowania paneli powinny mieć układ rozsypany wg rysunków elewacji. Wycięcia mają za zadanie umożliwienie zieleni przerastania przez panele, które docelowo staną się ścianami wewnętrznymi ogrodów budynków D2 i D3. Panele struktury zewnętrznej zlokalizowane na parterze elewacji północnych i południowych, które mają docelowo połączyć się z budynkami D2 oraz D3 przewidziane są do demontażu oraz do ponownego wykorzystania w nowych ścianach elewacji D3 oraz D3.
IDEA ZMIENNEJ FASADY WEWNĘTRZNEJ
Rozmieszczenie przeszkleń tworzących luźną, zmienną w zależności od budynków kompozycję elewacji jest związane bezpośrednio z charakterem funkcji umieszczonych za fasadą oraz z parametrami otoczenia. Użycie ścian pełnych wynika związane jest mocno z charakterem pomieszczeń, elewacja daleka jest jednak od sztywnych reguł lokalizowania otworów, pomimo że ich wielkość wynika bezpośrednio z funkcji jaką pełnią. Parter budynku D1 od strony parku jest niemal w pełni przeszklony, co sprzyja jego integracji z otoczeniem oraz umożliwia wgląd min. do galerii połączonej z holem wejściowym oraz do pracowni obiektów wielkogabarytowych, która sama w sobie również może być swoistą galerią pracy nad dziełami sztuki. Przeszklenia elewacji nad parterem projektowane są w formie luźno rozrzuconych okien-obrazów, zawieszonych na ścianach między posadzką a stropem. Układ okien, w szczególności w pracowniach zabezpiecza przed uszkodzeniem szklenia min. przez turlające się przedmioty a także umożliwia zamontowanie dodatkowych rolet wewnętrznych bez ingerowania w przestrzeń okna. Do produkcji fasady oraz okien w systemie fasadowym przewiduje się, podobnie jak dla struktury zewnętrznej i blachy perforowanej elewacji, użycie aluminium z recyklingu.